Ég er kreisí Lundúnarkona, kreeeeiiiisííí. Ég er Penny Lane. Kreeeeeiiiisííí. Ég er kvikmyndastjarna og malískur base-jumpari og tala með pakistönskum hreim. Nei, æ.
EN ég er moldvarpa sem finnur allar mögulegar afsakanir til að skrifa ekki ritgerðir.
Allar í heimi,
trilljón, billjón, xilljón afsakanir.
Ég er hölt(samt ekki), ég er af andlegum minnihluta(það er nú rétt), ég er með sinaskeiðabólgu(og þó, en það klikkar í úlnliðnum mínum og tánum), ég þarf að þrífa gluggakistuna að utan (það gerðist í alvöru), ég þarf að naglalakka mig (afskaplega nauðsynlegt), ég þarf að horfa á dvd, bora í nefið og lesa fjórtán bækur á einu kvöldi. Eða kannski bara fjórar. En samt. Og ég á engan kærasta, er það ekki bara sorglegt, orðin hundrað og tólf ára? En mér er alveg sama, ég höndla þá hvort eð er ekkert.
Og ég verð skrítnari og skrítnari með hverju árinu sem líður... OG ég er psychosómatísk, alveg svakalega. Grínlaust. En ég á fimm fallegar skálar (Muji), þrenna eyrnalokka (pör sko), fallega kápu og þá fullvissu um að eftir tuttugu ára skólagöngu fái ég að minnsta kosti vinnu við að skrúfa tappa á tannkremstúpur. Og ég er að verða 27 ára gömul, bara rétt bráðum. 27 ára. 27 ára.

(27 ára)

Og ég, Harold og hin nýrnaveika, ný-sloppin-út-af-spítala Frannie ætlum að halda saman upp á afmælin okkar með Margarítamaraþoni dauðans. Íha. Næstu helgi, á föstudaginn 19. nóvember. Þá verð ég vonandi búin með 3 af 4 ritgerðum. Vonandi.
Verðurðu í London þá? Komdu í heimsókn. Margaríta. Jei.

Sainsburys er að hætta með uppáhalds teið mitt. Fari það í tevatnið. Yogi te, eina teið með biti. Lakkríste. Og Engifer og sítrónu te. Grrrr. Ah!

Horfði á Stepford Wives í gær, þessa upprunalegu. Ég held að William Goldman sé með meiri snillingum sem ég veit um.

Vilt'iggi skrifa mér bréf? Sérstaklega ef ég heyri aldrei í þér eða hef ekki heyrt í þér í grilljón ár. En líka ef ég heyri í þér oft! Það er gaman að fá bréf. Ég ætla að vera duglegri að skrifa bréf. Skrifa barasta öllum. Skrifa einhverjum sem ég þekkti í ellefu ára bekk. Nei. Æ. Þá er ég creepy. hmm. Svo nenni ég aldrei að skrifa bréf sjálf, hvað er ég að væla. Mig langar í kaffi. En það væri kannski ekkert of sniðugt í augnablikinu.
Úti eru læti í Venue, sem er næturklúbbur dauðans. Þar er alltaf kílómeters röð inn, uppfull af stelpum í mínífötum og engum yfirhöfnum í nístíngskulda og strákum með hárbönd. Þetta er svo skelfilegt. Það hlítur að vera blöðrubólgu-epidemic þarna.