Fór í vinnuna í dag... og þarf svo ekkert að mæta fyrr en mánudaginn fimmta... jea... (að ég held). Komin heim úr mesta snilldarveðrinu (ef það á annað borð að snjóa er langlang best að það snjói nógu assgoti mikið) og er að horfa á skringilega Færeyinga í sjónvarpinu (og blogga að sjálfsögðu, en það segir sig þó nokkurn veginn sjálft). Helgin einkenndist af massadjammi og miklu stuði. Samsæti hjá Helgu á laugardaginn og svo feitur djammbarastapakki! Þó fór illa með höstlið frá síðustu helgi því það ákvað að skella sér í sleik við grænröndóttan hobbita á Sirkús... (whadda?!?).

He he... held samt ég sé alveg að slá ný met í að vera óheppin með karlmenn. En verð víst að feisa það að ég er ekki weirdo-magnet heldur leita ég þá virkilega uppi sjálf.

Eins og einn sem fékk panik-kast því ég reyndi að láta hann vita að hann hefði gleymt úrinu heima hjá mér... whadda?!? Svonalagað er bara fyndið. Þetta er svo stúbbid, ópródúktív hegðun! (hehehe... ég græddi allaveganna úr á þessu...)(er ég þá vændiskona?) Þetta er svona gaggó-hegðun. Ekki þó gaggóhegðunin mín því þá var ég svo bæld að ég þekkti enga stráka. Nú segi ég bara whaddafuck, hverju hef ég að tapa? (ehmm... þó verður að segjast að sú hegðun virðist ekkert virka of vel heldur...)

En ég get þó sagt ykkur eitt: Ég þooooli ekki Stanley Tucci. Hann er bara sú manneskja í heiminum sem fer mest í taugarnar á mér. Ég held barasta að ég hat'ann! Muniði eftir ömurlegu myndinni þar sem hann var kokkur!? Gubb!!

Úúú, næstum búin að gleyma! Fór á Lord of The Rings í gær! Jea!
Jea!
Jea!