Óh. Roðn. Ég elsk'ykkur líka, beibís! Fór á Joaquin Cortéz boði Gunnu-fíli-bommbommbomm (muniði eftir Óla Alexander?)(æ, þúst, og svo er hún bomm og svona) í gær. Það var ágætt, allt snobblið bæjarins mætt og við þar að sjálfsögðu innifaldar, huhuhu, tónlistin var ágæt en egósentrískur spánverji að sparka upp hælunum í tvo tíma var ekki eins thrilling og ég bjóst við. Hljómsveitin var samt mjög góð, eins og ég sagði áðan, og gerði förina þess virði.
Svo kýs ég mína menn með smá svona accomplishments, til að mynda góða bjórvömb. Huhuhu.
Mikið er ég fegin að vikan er búin. Geisp. Verð að peppa upp í mig kjark og kraft fyrir kvöldið, því vikulokum fylgir ákveðin kvöð fyrir atvinnudjammara eins og mig.

Have toll, must drink.
Have pen, will travel.
Þarf kúl mottó.
Hef reyndar fundið eitt flottasta mottó í heimi: Courage, like caviar, is an acquired taste. Er samt að spá í að breyta því svolítið. Því kavíar er ekkert að virka fyrir mig. En þetta með hugrekkið, það er alveg rétt sko. Jamm. Er það ekki kúl? Ég reyni alltaf að gera eitthvað eitt eða tvennt sem hræðir krullurnar úr hausnum á mér á hverju ári. Með misjöfnum árangri. Brrrr. Úff.

Af hverju æfir fólk curling? Það er bara stúbbid, í alvöru. Ég bjó í Kanada þar sem curling er þjóðaríþrótt, en, hey, þú veist, dömm ass íþrótt.