Síminn minn. Hann bara dó. Hann bara geispaði golunni. Hitti skapara sinn (einhvern vesalings þriðja heims starfsmaðunn, væntanlega), gaf upp öndina...
Það var batteríið. Batterí í gömlum síma eru nefnilega svolítið eins og hjörtu í gömlu fólki.
Svo ég verð eiginlega að binda mig til tólf mánaða hjá einhverju peningaplokkandi símafyrirtæki, annars fæ ég ekki ókeypis síma. Óréttlátt.

Annars er ég á trilljón núna (þess vegna blogga ég, auðvitað...) og þarf að taka 25 myndir fyrir prójektið mitt fyrir klukkan hálf fjögur í dag þegar ég þarf með filmuna í framköllun. Úff. Það er svolítið erfitt að taka 36 myndir, ég var að sniglast um Sainsburys að reyna að ná myndum af fólki að ná sér í frosinn, hefðbundinn breskan kvöldmat. En ég var svo snemma á ferli að það var eiginlega bara starfsfólk á ferli. Svo fékk ég Taílending til að leika hefðbundinn breta... London er náttúrulega svo afskaplega múltíkúltúrell.

Annars ætla ég, Kostas, Saira og Sólrún að fara í badminton á næstunni... það er allaveganna ekki sama pressa og á Íslandi. (Ég fór náttúrulega ung í badminton, eins og öll mín föðurætt, og hélt að ég hefði þetta nú bara í genunum... allir Nielsenar góðir í badminton. En nei, nei, svo ég vitni í Brakúla: Á endanum kom ættarsköhömmiin.)
En, nú held ég þetta verði í lagi. Og þó, Sólrún er nú soldill íþróttamaður svona. Og Saira er svona líkamsræktartýpa líka, held ég... dudduruuu... treysti bara á að Kostas verði sér til skammar. Eða, meira til skammar en ég.

Nú fer ég inn í skóla og tek myndir af fólki í RÖÐ að fá sér KAFFITERÍUMAT. (Treysti ekki kaffiteríum sem selja FISK) (Fiskur er ógeð, var ég búin að minnast á það?)(Og rækjur, eruð þið að grínast? Náétandi skordýr?? Halló, akkuru er ég eina manneskjan sem sér þetta??)