Me, me, me.

APATHY ON THE RISE, NO ONE CARES

Myndin mín
Nafn:
Staðsetning: Reykjavik, Iceland

fimmtudagur, maí 13, 2004

Halló. Nú er ég að passa Magnús Nóa og Hlöðver Skúla heima hjá Nöfnu og stalst aðeins í tölvuna... tókst að svæfa þá eftir fjórar Einar Áskells bækur... ég elska Einar Áskel...

Lenti í hryllilegu hárlitunarslysi í gær. Litaði hárið á mér gult. GULT. Ég leit út eins og austur-evrópsk mella.
Í alvöru.
Og svo fór ég á rándýra hárgreiðslustofu beint eftir vinnu til að laga og fékk hárlitinn í lag (þ.e.a.s. eins og hann var áður en ég rústaði honum, sem er bara minn litur)(hefði getað sparað mér smá tíma, fyrirhöfn og peninga, haaa?) en konan vildi endilega líka laga klippinguna (sem ég hafði snilldarlega framkvæmt sjálf...) og
núna lít ég út eins og Eiríkur Fjalar.
Eða Prins Valíant. Hvort heldur er, ekki gott. Arrrg. Er í mjög stormasömu sambandi við hárið mitt. En konan greinilega hatar það, beljan atarna. Sæti svíinn minn ætlar að brenna geisladisk með góðri tónlist handa mér og þá líður mér kannski betur. Kannski.

Helga ætlar að kíkja á mig núna á eftir. Hmmm. Henni að kenna, allt þetta hárfíaskó... í staðinn fyrir að setja í mig nokkrar strípur með hárlitnum stakk hún upp á að ég setti bara gult í allt strýið. Og sagði svo að það væri flott. Hah! Æ, kannski er þetta bara mér að kenna. Líklegast.
En samt.
En, hey! Nýtt, gott nammi á markaðinum... það heitir Hitt. Namm.
Góðir tónleikar með Damien Rice, maaaaar... var að hlusta á fyrri hlutann af þeim í gær (sko upptakan frá því í mars)... Ræsið rúlar þokkalega.

0 Ummæli:

Skrifa ummæli

<< Heim