Jájájá, égveitégerlöt. Þetta var svona relapse. Því einu sinni hætti ég. En byrjaði aftur. Jæja. Róleg vika.

Fór á kaffihús á sunnudaginn með Þórunni, Álfdísi og Helgu (Þórunn er sgo nýkomin frá Ungverjalandi). Fórum á Tuttuguogtvo og horfðum á tvo útúrdópaða ógeðisgaura vera að ógna barþjóninum sem þeir sögðu að skuldaði sér og buðu honum í skottið til sín... svo hringdi einhver á lögguna og þá fóru þeir út og yfir á Sirkús. En löggan elti þá samt ekkert. Tók bara skýrslu og fóru svo burt. Sögðust vera að fylgjast með þeim en þeir voru ekkert að því, aumingjarnir atarna... Fór aftur á kaffihús á þriðjudaginn en þá var ekkert kallað á neina löggu. Kannski er Kúltúr bara betri staður með betra fólki á og allir eru hamingjusamir og þekkja ekki undirheima.

Hékk hjá Lovehill í gær sem er búin að ánetjast prótínsjeikum og saman horfðum við á Pretty Woman með Erlu. (myndin er með Juliu Roberts, auðvitað, en við horfðum á hana með Erlu, capice?) As if that one would ever happen. Og svo, af því að lífið er svo tilbreytingarsnautt, ákvað ég að fara barasta í hjólreiðatúr. Í Þingholtunum. Á gíralausu hjóli í kolniðamyrkri og hálku. Ég bý á brúnni.

Veit ekki hvort lífið sökkar svona yfir höfuð eða hvort það er bara ég. Er farin að hallast að hinu síðarnefnda. Held, eftir vandlega umhugsun, að ég sé bara nokkuð pathetic. Mér leiðist ég, for crying out loud. En, hey, hef alltaf bloggið til að lifa fyrir. Mhm.