Er á hormónalyfjum, hálfdösuð af rauðvíni og ostum, að lesa Murakami.
Hormónalyfin koma hlutunum ekkert sérlega mikið við. Nema hvað að ég er með (fleiri) bólur (en venjulega).

En núna er ég að blogga, ekki lesa Murakami. Vil ekki ljúga.

En er samt að fara að lesa The Wind-up Bird Chronicle eftir Murakami sem Sólrún gaf mér í jólagjöf og er afar skemmtileg.

Steinunn flutti í myndarlega stúdíóíbúð í dag

með baðkari.

Ég ætla að fara til hennar og taka fjögurra tíma bað með góða bók við hönd. Hún getur bara pissað í kopp á meðan.
Og við fórum þangað saman, ég, Sólrún, Saira og Steinunn og drukkum fyrrnefnt rauðvín og átum osta til að heiðra íbúðina. Mjög notalegt, skal ég segja þér.

Á morgun fer ég í mexíkóst partý hjá Kati. Kati er skemmtileg stelpa. Og finnsk.
Á morgun fer ég líka í tíma í Visual Anthropology og ég ætla að reyna að sofna ekki. Á erfitt með að halda mér vakandi venjulega, hvað þá þegar Nick Thomas byrjar að tala. Hann er eins og veðurfræðingur.
Þegar ég var í Landakotsskóla sofnaði ég aldrei í tímum. Sjaldan í Hagaskóla. MR var bara one big snooze. Líka háskólinn, reyndi samt að halda mér vakandi í kynjafræði. Gekk oftast. Í sálfræðinni voru svo margir að það skipti ekkert sérlega miklu máli.
Þegar ég var í MR drakk ég alltaf kaffi á milli kennslustunda. Undir því yfirskyni að halda mér vakandi. Var svolítið sein að fatta að koffín svæfir mig. Tók mig svona 7 ár.
Not the sharpest tool in the shed.
Held til að mynda að ég hafi skrifað svipaða færslu áður. Örugglega tíu sinnum. Var að horfa á heimildarmynd um mann sem hefur ekkert skammtímaminni og í hvert sinn sem hann sér konuna sína, sem hann elskar afar heitt, heldur hann að hann hafi ekki séð hana í óratíma og grætur og faðmar hana og spyr hvar hún hafi verið.
Afar sorglegt. Ég er kannski pínulítið eins og hann. Fyrir utan heilaskaðann. Og svo er ég ekki gift. Né heldur karlkyns.

Bretar eru undarlega anal kvikindi.