Það er algjör snilld að fara í gegnum bækur og diska reglulega. Af og til rekst maður á einhvurn gullmolann sem maður gleymdi alveg. Sándtrakkið af La Double Vie de Veronique (Kieslowski myndin) eftir Zbigniev Preisner er einn slíkur. (hér var ég búin að skrifa heljarmikinn texta sem ég þurrka út vegna skelfilegs kasts af tilfinningasemi sem í honum birtist)(svolítið eins og þegar maður skrifar hörmuleg ljóð í melankólísku skapi)(best að halda slíku frá almannaaugum) Góða nótt...